Baalbek
 
Encyklopedia PWN
Baalbek, Ba‘labakk, w okresie hellenistycznym Heliopolis,
m. w północno-wschodnim Libanie, w dolinie Bekaa, na zachodnich stokach Antylibanu.
na wys. 1200 m, przy linii kol. i drodze samochodowej z Bejrutu do m. Hims w Syrii. W starożytności fenickie miasto Baalbek, ośr. kultu Baala, w okresie hellenistycznym przemianowane na Heliopolis, od poł. I w. p.n.e. kolonia rzym., dzieliła losy Fenicji; 1759 poważnie zniszczone wskutek trzęsienia ziemi. Ośrodek handl. regionu sadownictwa (gł. drzewa cytrusowe); rzemiosło (tkaniny); ośr. turystyczny i wypoczynkowy. Centrum propagandy synkretyzmu rel. okresu rzym., łączące religie i kulty orientalne z gr.-rzym.; wykopaliska (od końca XIX w.) odsłoniły ruiny zespołu świątyń (I–III w.), w którym czczono triadę bóstw: Jowisza-Baala, Wenus-Asztarte i Merkurego; architektura i dekoracje rzeźbiarskie świątyń łączą motywy klas. z orientalnymi; ruiny dzielnicy miejskiej z okresu rzym. (m.in. teatru), fragmenty bazyliki chrześc. (IV w.), obwarowań arabskich (XII w.) i średniow. murów miejskich; zespół wpisany na Listę Świat Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Baalbek, świątynia Bachusa, I–III w. (Liban)fot. M. Dzwonkowska/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia