Askańczycy,
dynastia niemiecka;
Askańczycy
Encyklopedia PWN
nazwa pochodzi od zamku Askanien k. Aschersleben (w Saksonii-Anhalt); wzrost znaczenia rodu nastąpił za Albrechta I Niedźwiedzia, od 1134 margrabiego Marchii Północnej, który dokonując podboju ziem słow., powiększył swe posiadłości i 1157 utworzył Marchię Brandenburską (Brandenburgia); jego następcy, kontynuujący wyprawy na ziemie słow., rozszerzyli panowanie na tereny po Odrę, opanowali pol. ziemię lubuską, podporządkowali sobie książąt zachodniopomor., a po zdobyciu wielkich terenów między Wielkopolską a Pomorzem zał. Nową Marchię; Askańczycy panowali w Brandenburgii (1157–1320), w Saksonii i Wittenberdze (1180–1423), Lauenburgu (1180–1689) i Anhalcie (XII w.–1918) — przedstawicielką Askańczyków (z linii Zerbst) była caryca ros. Katarzyna II.
