Art Déco
 
Encyklopedia PWN
Art Déco
[a:r dekọ; fr.],
Art Décoratif,
termin używany od 2. połowy lat 60. XX w. na określenie stylu dekoracyjnego, którego narodziny w sztuce europejskiej wiążą się z działalnością ugrupowań: Szkoła z Glasgow, Warsztaty Wiedeńskie, Deutsche Werkbund, Atelier Français w 1. i na początku 2. dekady XX w.;
nazwa pochodzi od „Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes” w Paryżu 1925. We wzornictwie przemysłowym i architekturze wnętrz Art Déco łączyła tendencje funkcjonalistyczne z geometryczną stylizacją. W malarstwie korzystała z doświadczeń kubizmu. W Polsce kierunek ten stał się głównym nurtem poszukiwań stylu narodowego i zyskał odrębność przez odwoływanie się do tradycji miejscowych oraz sztuki ludowej; polską odmianę Art Déco (tzw. polską sztukę stosowaną) reprezentowały Warsztaty Krakowskie, Rytm, Ryt, Ład; główni twórcy: J. Czajkowski, W. Jastrzębowski, K. i Z. Stryjeńscy, J. Szczepkowski, W. Skoczylas, H. Kuna, E. Wittig.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Stryjeńska Zofia, Dyngus, 1918 — Muzeum Narodowe, Warszawafot. T. Żółtowska-Huszcza/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia