ars nova
 
Encyklopedia PWN
ars nova
[łac., ‘sztuka nowa’],
okres w dziejach muzyki europejskiej, obejmujący XIV w.;
ars nova (nazwa od tytułu traktatu Ph. de Vitry, ok. 1325) charakteryzowała się bujnym rozkwitem muzyki świeckiej (wokalno-instrumentalna ballada, rondo, virelai we Francji, madrygał, caccia we Włoszech) i wykształconej na jej gruncie notacji menzuralnej; główni przedstawiciele: G. de Machault, Jacopo da Bologna, F. Landino.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia