W świecie starożytnym wyrażał się w pogromach (np. w Aleksandrii) i wyszydzaniu religii żydowskiej; do XIX w. antysemityzm miał głównie charakter religijny (antyjudaizm): wyznawcom judaizmu zarzucano odpowiedzialność za śmierć Jezusa Chrystusa, wysuwano wobec nich oskarżenia o mord rytualny; przejawiał się w dyskryminujących przepisach prawnych (w średniowieczu od XII w.), wyznaczaniu odrębnych terenów pobytu (getta), zakazywaniu wstępu do niektórych miast, zabranianiu nabywania i uprawiania ziemi, a w skrajnych przypadkach, w pogromach, przymusowej chrystianizacji (Hiszpania 1492) oraz wypędzaniu ludności żydowskiej z poszczególnych miast i terytoriów (z Anglii 1290, z Francji 1306, 1394, z Hiszpanii i Portugalii 1492–97; w Rosji zakaz osiedlania się Żydów obowiązywał od XV w. do 1772).
W XIX w., w okresie likwidowania w Europie krępujących Żydów przepisów stanowych, pojawił się nowy typ antysemityzmu — antysemityzm gospodarczy i polityczny wymierzony przeciwko Żydom jako konkurentom w społeczeństwie kapitalistycznym. Odwoływał się on do stereotypów Żyda — wyzyskiwacza, wywrotowca, obskuranta; często posługiwał się rasistowską frazeologią. Wzmożenie antysemityzmu spowodowały rozpowszechniające się od końca XIX w. idee
syjonizmu. W ostatnich dekadach XIX w. na terenie Niemiec i Austro-Węgier powstały efemeryczne partie antysemickie mające reprezentację parlamentarną; wtedy też (ok. 1880) pojawił się termin antysemityzm. Nastroje antysemityzmu były wykorzystywane do rozładowywania napięć społecznych i do walki politycznej, np. we Francji w czasie kampanii prowadzonej wokół tzw.
sprawy Dreyfusa, w której aktywną rolę odegrała Action Française. W Rosji odgórnie sterowany antysemityzm (prawa majowe 1882,
numerus clausus w szkołach i wyższych uczelniach), ułatwiający odwracanie uwagi społeczeństwa od ludzi rzeczywiście odpowiedzialnych za stan kraju, owocował falami pogromów, zwłaszcza 1881 i 1903–06, oraz masową emigracją Żydów do Europy Zachodniej i USA; 1881–1914 z Europy Wschodniej wyjechało ok. 2 mln Żydów. Opracowany przez ochranę antysemicki pamflet
Protokoły Mędrców Syjonu (1 wydanie rosyjskie 1905, wiele wydań w różnych krajach w okresie międzywojennym), oskarżający Żydów o potajemne dążenie do władzy nad światem, stał się uzasadnieniem dla nowoczesnego, rasistowskiego antysemityzmu — drastycznych form zwalczania Żydów. W Polsce w okresie międzywojennym nasiliły się oskarżenia Żydów o związki z komunizmem (stereotyp żydokomuny) i o monopolizowanie życia gospodarczego, niektóre ugrupowania polityczne (endecja, część chadecji, ruchu ludowego) lansowały hasła bojkotu gospodarczego Żydów; bojówki młodzieżowych organizacji związanych z ONR wymuszały stosowanie getta ławkowego na terenie wyższych uczelni. Do rangi ideologii państwowej awansował antysemityzm w Niemczech po dojściu do władzy Hitlera. Antysemityzmowi w latach 30. uległy Rumunia i Węgry, a jego nasilenie nastąpiło w anektowanych do Niemiec krajach: Austrii i Czechosłowacji. Rasistowskie
ustawy norymberskie z 1935, wymierzone w Żydów niemieckich, zapoczątkowały realizację planów „radykalnego rozwiązania kwestii żydowskiej” zarysowanych w
Mein Kampf. „Noc kryształowa” (listopad 1938), getta na obszarach okupowanych i wreszcie konferencja w Wannsee (I 1942), gdzie zapadły ostateczne decyzje o likwidacji Żydów (
Endlösung), wyznaczały kolejne etapy dojrzewania i rozszerzania planów zorganizowanego, metodycznego ludobójstwa. W hitlerowskich obozach zagłady i obozach koncentracyjnych zginęła większość Żydów ze środkowej i wschodniej Europy (Holocaust). W sojuszniczych Włoszech B. Mussoliniego antysemityzm nie odgrywał większej roli. Agresywna propaganda antysemicka uprawiana przez Niemców w połączeniu z demoralizacją lat wojny nie pozostała bez wpływu na postawy niektórych odłamów polskiego społeczeństwa; drastycznym przejawem wrogości do Żydów z lat wojny był mord w Jedwabnem (1941), po wojnie kulminacją antysemickich nastrojów stał się
pogrom kielecki (1946). Antysemityzm maskowany jako antysyjonizm występował również w praktyce politycznej ZSRR i krajów satelickich (1953 tzw. sprawa lekarzy kremlowskich, 1952 proces R. Slansky’ego i innych w Czechosłowacji, wydarzenia marcowe w Polsce 1968). Jako jedna z najdrastyczniejszych form szerzenia nienawiści rasowej i narodowej, antysemityzm jest potępiany przez społeczność międzynarodową. Istotny wkład w zwalczanie antysemityzmu wnosi również, poczynając od Soboru Watykańskiego II, Kościół katolicki (deklaracja
Nostra aetate, list pasterski Episkopatu polskiego z 1991).
