zasada antropiczna,
zasada wprowadzona do kosmologii w latach 60. XX w. przez amer. fizyka R.H. Dicke’a, potem rozwinięta gł. przez: B. Cartera, H. Everetta, B.S. De Vitta, J.A. Wheelera;
zasada antropiczna
Encyklopedia PWN
zasada antropiczna próbuje wytłumaczyć wiele faktów dotyczących Wszechświata tym, że istnieją w nim istoty rozumne, a więc jego obserwatorzy. Mając na względzie konfrontacje wyników obserwacji z ustalonymi teoriami fiz., słaba zasada antropiczna głosi: to co spodziewamy się zaobserwować, musi spełniać warunki konieczne dla istnienia nas jako obserwatorów. Słaba zasada antropiczna prowadzi też do ograniczeń wartości pewnych parametrów początkowych istotnych dla rozwoju Wszechświata. Odnosząc się do zespołu teorii fiz., w których fundamentalne stałe fiz. przyjmują dowolne wartości, silna zasada antropiczna głosi: Wszechświat musi być taki, by na pewnym etapie jego ewolucji powstali w nim obserwatorzy. Silna zasada antropiczna prowadzi do wielu ustaleń dotyczących wartości liczbowych stałych fiz., takich jak stała grawitacyjna, stała kosmologiczna, czy stałe struktury subtelnej oddziaływań elektromagnetycznych, słabych i silnych; zdecydowanie inne wartości tych stałych od znanych z obserwacji prowadziłyby do zniknięcia jednej lub więcej przyczyn, dzięki którym jest możliwe życie biologiczne.
