Andriejew, Andrejew, Leonid N., ur. 21 VIII 1871, Orzeł, zm. 12 IX 1919, Mustamäki (Finlandia),
ojciec Daniiła, ros. prozaik i dramatopisarz, z zawodu adwokat.
Andriejew Leonid N.
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Prekursor ekspresjonizmu w literaturze ros.; w nowelach, łącząc elementy symbolizmu i realizmu, podejmował problemy filoz., akcentował bezsilność człowieka wobec praw natury (Myśl 1902, wyd. pol. 1909, Otchłań 1902, wyd. pol. 1906), opowiadania o wymowie pacyfistycznej (Czerwony śmiech 1904, wyd. pol. 1905); fatalistyczną koncepcję życia, opartą na zwątpieniu w celowość istnienia oraz przekonaniu o dominacji instynktu nad rozumem pogłębił w nowatorskich dramatach intelektualno-kontemplacyjnych, zbliżonych budową do misterium (m.in. Życie człowieka 1907, wyst. pol. 1908, Anatema 1909, wyd. pol. 1910, Ten, którego biją po twarzy 1916, wyst. pol. 1922); liczne szkice i felietony o teatrze, ujmujące zasady tzw. teatru panpsychizmu, którego przedmiotem był wewn. świat człowieka, bez powiązań nar. i społ. (Piśma o tieatrie 1912–14); pol. wybory nowel, m.in.: Milczenie i inne nowele (1904), Życie Wasyla Fiwejskiego (1906), Śmierć Guliwera (1975).
