Amoryci, akadyjskie Amurru,
plemiona zachodniosemickie, które w XXV–XXI w. p.n.e. napływały z Pustyni Syryjskiej na tereny Mezopotamii;
Amoryci
Encyklopedia PWN
masowa migracja Amorytów do południowej Mezopotamii na przeł. XXI i XX w. p.n.e. przyczyniła się do upadku sumer. państwa II dyn. z Ur; Amoryci przejęli przewodnictwo polit. w większości miast Sumero-Akadu — z gł. ośr. w Isin, Larsie oraz Babilonie, który w XVIII w. p.n.e., w okresie panowania dyn. amoryckiej (Hammurabi), stał się stol. największej potęgi militarnej Bliskiego Wschodu (w XVI w. p.n.e. dynastia ta uległa Kasytom). Język amorycki jest znany jedynie z imion własnych. Plemiona Amorytów, po osiedleniu się, porzuciły własny język i przejęły mezopotamskie pismo klinowe oraz, prawdopodobnie, język akadyjski.
