akmeizm
kierunek w poezji ros. 1911–21, wymierzony przeciw symbolizmowi, zwłaszcza przeciw mistycyzmowi i wieloznaczności wizji poetyckiej;
[gr. akmḗ ‘szczyt’, ‘wyższy stopień czegoś’, ‘pora rozkwitu’],
akmeizm
Encyklopedia PWN
zainicjowany przez N. Gumilowa i S. Gorodieckiego; oznaczał zwrot ku konkretom, ku opiewaniu piękna świata realnego, autonomicznego wobec doznań artysty; gł. organem akmeizmu było czasopismo „Apołłon”. Przedstawiciele akmeizmu, do których należeli, oprócz inicjatorów, m.in. A. Achmatowa, G. Iwanow, M. Kuzmin, O. Mandelsztam, W. Narbut, I. Odojewcewa, N. Ocup, W. Rożdiestwienski, M. Zienkiewicz, utworzyli grupę poet. Cech poetów (1911–14, z własnym pismem „Gipierboriej” 1912–13); ponowna konsolidacja grupy nastąpiła 1920–22 w Cech poetów II, przy którym jako filia istniało studium poet. Zwuczaszczaja rakowina; poetykę akmeizmu cechowała troska o racjonalny ład w architektonice wiersza i funkcjonalność poszczególnych elementów, środki ekspresji stosowano z umiarem, uznając potrzebę ogólnej dyscypliny formalnej, podkreślano znaczenie rzemiosła artyst.; kierunek ten nazywano także adamizmem lub klaryzmem.
