Zaludnienie do początków XX w. Podstawą szacunków zaludnienia Polski do końca XVIII w. są wykazy podatkowe (świętopietrza, łanowego, pogłównego, podymnego); uzyskiwane na tej podstawie liczby mają jedynie wartość orientacyjną. Dla XIX w. dysponuje się wprawdzie spisami powszechnymi (w Królestwie Pol. dopiero z 1897), ale i ta statystyka nie jest dokładna.
Liczbę mieszkańców ziem pol. (łącznie z Pomorzem Zachodnim) ok. 1000 szacowano w wielkim przybliżeniu na ok. 1–1,3 mln, a średnią gęstość na 4,5–5,0 osoby/km2; 1990 liczby te zostały zakwestionowane przez T. Ładogórskiego, który szacuje ludność całego kraju na ok. 2–2,2 mln mieszkańców (?), a średnią gęstość zaludnienia na ok. 8,0–8,6 osoby/km2. Rozwój gospodarki rolnej i hod., od końca XI w. kolonizacji wewn., a od XIII w. także napływ osadników z Zachodu sprzyjały urbanizacji kraju i powiększaniu się liczby ludności; przyrost ten był hamowany klęskami elementarnymi (nieurodzaje, głody, zarazy), wyniszczającymi wojnami i bardzo wysoką umieralnością niemowląt i dzieci. W 1000–1340 ludność Wielkopolski, Małopolski i Mazowsza zwiększyła się o ok. 80%, z 0,7 do 1,25 mln. W odróżnieniu od zachodniej Europy, dotkniętej w XIV w. ogólnym regresem gosp. i wyludnionej przez epidemię dżumy („czarna śmierć”), w Polsce nastąpił dalszy rozwój osadnictwa i intensyfikacja procesów urbanizacyjnych, trwająca nieprzerwanie aż do końca XVI w.; liczba ludności powiększyła się również wskutek unii z Litwą 1385 i przyłączenia 1466 Prus Król. wraz z Warmią, co spowodowało spore zróżnicowanie średniej gęstości zaludnienia (na Litwie tylko ok. 5 osób/km2). Na przeł. XV i XVI w. w całym państwie pol.-litew. mieszkało zapewne ok. 7,5 mln ludności. W XVII w. centralne ziemie Korony objęła stagnacja gosp., którą pogłębiły wojny i epidemie 1624–25 i 1629–30, co doprowadziło do spowolnienia rytmu rozwoju zaludnienia (przyrost ok. 0,3% rocznie). W poł. XVII w. Rzeczpospolitą zamieszkiwało ok. 11 mln ludności, ale liczne wojny i następujące po nich masowe epidemie 1651–64 oraz straty terytorialne na wschodzie przyniosły blisko 30% ubytku ludności. Stopniowy jej przyrost w ostatnich dziesięcioleciach XVII w. gwałtownie zahamowały działania wojenne 1700–21 i epidemie 1708–09. Po ich ustaniu ludność kraju aż do II rozbioru (1793) powiększała się, szczególnie szybko w 2. poł. XVIII w. W przededniu I rozbioru 1772 państwo zamieszkiwało ok. 14 mln mieszkańców, przy średniej gęstości zaludnienia ok. 19 osób/km2.
W XIX w. nastąpił szybki przyrost ludności, czemu sprzyjał przede wszystkim znaczny wzrost produkcji zbożowej i coraz powszechniejsza uprawa ziemniaka, likwidujące chroniczne niedożywienie. Rozwój medycyny (szczepienie ospy) i postęp w higienie (rozpowszechnienie mydła, inwestycje wodociągowo-kanalizacyjne w większych miastach) wpłynęły na zmniejszenie śmiertelności ogólnej, a zwłaszcza niemowląt, co przy utrzymującej się wysokiej płodności zaowocowało w końcu stulecia rewolucją demograficzną. W 1811 ludność Księstwa Warsz. wynosiła ok. 4330 tys.; 1820 liczbę ludności Królestwa Pol. można szacować na ok. 4150 tys., Galicji na ok. 4500 tys., Wielkiego Księstwa Poznańskiego na ok. 1070 tysięcy. Zaludnienie poszczególnych dzielnic zmieniało się w XIX w. nierównomiernie: 1846–1911 największy jego przyrost nastąpił w Królestwie Pol., mniejszy w Galicji, najmniejszy w Poznańskiem.
Liczba ludności zajmującej się gł. rzemiosłem i handlem w monarchii wczesnopiastowskiej nie przekraczała zapewne kilku procent wszystkich mieszkańców. Blisko 700 lokacji miast XIII–XV w. przyspieszyło procesy urbanizacyjne Korony pol. — 1500 mieszczanie stanowili już ok. 17%, a 1580 ok. 23–27% ogółu ludności. Późniejszy regres gosp., wojny i zniszczenia wyludniły miasta, których ludność po potopie szwedz. zmniejszyła się 1662 o ok. 18%. U schyłku XVIII w. w 862 miastach (w granicach po I rozbiorze) zamieszkiwało ok. 18% wszystkich mieszkańców Korony. Na Litwie ok. 1500 istniało niewiele ponad 70 miast i dopiero intensywna akcja lokacyjna, zwłaszcza w 2. poł. XVI w., spowodowała, że u schyłku XVIII w. mieszczanie stanowili tam 12,4%. Zniesienie poddaństwa w początkach XIX w. i rozwój przemysłu wpłynęły na coraz liczniejsze migracje ze wsi do miast; szczególne nasilenie procesów urbanizacyjnych nastąpiło 1870–1914; powstawały nowe ośr. przem. oraz górnośląska konurbacja przem., liczba ludności największych zespołów miejskich powiększyła się w tym okresie blisko 3 razy (w Warszawie i Katowicach 5 razy); w Królestwie Pol. ludność miejska 1827–97 wzrosła z 21,5% do 30%, w zaborze pruskim 1890 stanowiła ona 29%, w Galicji 1900 tylko 18,1%.
Pełna struktura społ. Korony jest znana nieco dokładniej dla 2. poł. XVI w., kiedy to 2/3 społeczeństwa stanowili chłopi, ok. 23–27% mieszczanie, szlachta ok. 10%, co jednak wydaje się szcunkiem zawyżonym, i ok. 0,2% duchowieństwo; stan ten z niewielkimi zmianami przetrwał do końca XVIII w. W XIX w. pojawiły się: burżuazja, inteligencja i robotnicy, którzy w końcu XIX w. stanowili w Wielkim Księstwie Poznańskim i na Pomorzu Gdańskim ponad 21%, w Królestwie Pol. ponad 15%, w Galicji ok. 9%. Od połowy XIV w. Polskę zamieszkiwało ok. 30% ludności ruskiej; przyłączenie Inflant (1561) i unia lubel. (1569) spowodowały wzrost do ok. 50% ludności niepol., w której 40% stanowili Litwini, Rusini (Białorusini i Ukraińcy), Żydzi, Niemcy i inni; w poł. XVII w. odsetek Polaków w Rzeczypospolitej wynosił tylko ok. 40. W końcu XVIII w. ludność wyznania rzymskokatol. stanowiła ponad 53% ogółu, grekokatol. ok. 30%, mojżeszowego 10,5%, prawosł. 3,5%, protest. (bez Gdańska) 1,5%; sto lat później w 3 dzielnicach zaborowych odpowiednio 62,7%, 16,8%, 11,7%, 3,2%, 5,3% (inne wyznania 0,3%).
Cezary Kuklo