wiara

wiara,

akt osobowy, świadomy i wolny, afirmujący istnienie Boga, Istoty Najwyższej, siły nadnaturalnej, absolutu;

w chrześcijaństwie — postawa człowieka wobec Boga, który objawia mu siebie oraz swoją wolę zbawczą, wiara odnosi się zatem do osoby Boga, jak i prawdy przez nią przekazywanej; jako tajemnica (misterium) jest wiara nadprzyrodzonym darem Bożym i jednocześnie odpowiedzią człowieka (poruszonego działaniem Ducha Świętego) na ten dar; wiara obok nadziei i miłości stanowi tzw. cnotę teologiczną; wiara jest aktem wspólnotowym, to znaczy wiara Kościoła „poprzedza” wiarę konkretnego człowieka (Kościół przez chrzest wprowadza w tajemnicę wiary, podaje do wierzenia to, co Bóg objawił; symbole wiary); osobista wiara, a nie zewnętrzny nakaz jest dla chrześcijanina źródłem życia moralnego, dlatego powinien jej strzec i odrzucać wszystko, co się jej sprzeciwia, tj. wątpienie oraz niewiarę (lekceważenie prawdy objawionej lub jej odrzucenie).

W Starym Testamencie wiara oznaczała relację między człowiekiem a Bogiem, była wyrazem wierności człowieka wobec Boga Przymierza, oznaczała posłuszeństwo wobec jego woli. W Nowym Testamencie Jezus domagał się od ludzi rozpoznania znaków zbawienia, wzywając ich do uwierzenia w Ewangelię; zgodnie z nauką Nowego Testamentu wiara jest konieczna do zbawienia, zapowiada wieczną szczęśliwość, której dostąpi człowiek zbawiony po śmierci; wiara wg soboru trydenckiego (występującego przeciwko protestanckiej interpretacji wiary) jest czymś więcej niż tylko ufnością, jako podstawa usprawiedliwienia wiara oznacza początek zbawienia człowieka; Sobór Watykański I krytykował racjonalizm, nauczając o nadprzyrodzonej łasce wiary; wg Soboru Watykańskiego II wiara zobowiązuje chrześcijanina do zaangażowania się w sprawy i problemy współczesnego świata.