katarzy
 
Encyklopedia PWN
katarzy
[gr. katharoí ‘czyści’],
katarowie,
ogólna nazwa sekt heretyckich działających w południowej Francji i północnych Włoszech w XI–XIII w., powstałych pod wpływem manicheizmu i wierzeń bałkańskich bogomilów;
zyskali zwolenników wśród przedstawicieli wszystkich warstw społecznych, w tym duchowieństwa; zepsuciu, o jakie oskarżali świat i Kościół, przeciwstawiali moralny rygoryzm; uważając ciało za źródło zła, uznawali małżeństwo i odżywianie się za grzeszne słabości; odrzucali bóstwo Chrystusa oraz katolickie sakramenty i nabożeństwa; elitę katarów tworzyli „doskonali”, którzy przyjęli consolamentum (rodzaj sakramentu) i żyli w skrajnej ascezie; wyginęli w wojnach z francuskimi ekspedycjami karnymi, zwalczani przez inkwizycję.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia