żebrowy

Encyklopedia PWN

styl w architekturze romańskiej XI–XII w. ukształtowany w Normandii i za pośrednictwem Normanów przeszczepiony na Sycylię i do południowych Włoch (Roger II) oraz Anglii (Wilhelm I Zdobywca);

przyporowy system,

w gotyckiej architekturze sakralnej system konstrukcyjny, umożliwiający przesklepianie dużych przestrzeni na znacznej wysokości;

sklepienie,

arch. konstrukcja o powierzchni zakrzywionej, przekrywająca pewną przestrzeń, wykonana z klińców kamiennych lub ceglanych, a także z betonu lub żelbetu (sklepienie monolityczne);

skolioza

[gr. skolíōsis ‘skrzywienie’],

wada kręgosłupa polegająca na jego bocznym skrzywieniu w różnych odcinkach;

służki,

w architekturze gotyckiej pionowe, cienkie elementy nośne, zwykle ceglane lub kamienne, o przekroju wałka lub półwałka, zespolone z wolno stojącym filarem wiązkowym lub filarem przyściennym;

strop,

bud. poziomy element konstrukcyjny oddzielający kondygnacje budynku;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>