ów
Encyklopedia PWN
geol. sformułowana w latach 60. XX w. i obecnie niemal powszechnie akceptowana teoria wyjaśniająca — w ramach spójnej koncepcji, zakładającej ruch płyt litosfery — rozrost dna oceanicznego, dryf kontynentów, rozwój wielkich struktur tektonicznych oraz przejawy wulkanizmu i sejsmiczności Ziemi.
psychol. poznawcze ujmowanie przez człowieka samego siebie we wszelkich możliwych relacjach z samym sobą oraz światem zewnętrznym.
geol. cykl obrazujący następstwo procesów tektonicznych prowadzących do powstawania, rozwoju i zaniku oceanów.
adwajta
filoz. ind. podstawowe założenie metafizyczne monistycznej wedanty stworzonej przez Gaudapadę (VII w.) i Śankarę (VIII–IX w.);
[sanskr. advaita ‘niedwoistość’, ‘monizm’],
Ajjam al-Arab, Ayyām al-‘Arab, Dni Arabów,
zbiór anonimowych arabskich opowiadań z okresu przedmuzułmańskiego i wczesnego islamu;
włoski humanista, architekt, teoretyk sztuki.
