znak-diakrytyczny
Encyklopedia PWN
uzupełniające znaki graficzne, umieszczone nad lub pod literą w zapisie ortograficznym i fonetycznym;
każde pismo (zbiór znaków graficznych) utrwalone na nośniku pisma stosowanym w poligrafii do składania tekstów, np. na czcionkach, matrycach (linotypowych, monotypowych i in.), fotomatrycach czy też w postaci fontów komputerowych.
strukturalizm
termin upowszechniony w latach 40. XX w.; pierwotnie oznaczał podejście i metodę badawczą stosowane w lingwistyce, następnie stał się nazwą orientacji teoretycznej w antropologii społecznej i kulturowej, badaniach literackich, religioznawstwie i psychologii.
[ang. < łac.],
ortografia
ustalony system pisania, zaakceptowany i przestrzegany przez ogół użytkowników danego języka;
[gr. orhtós ‘prawidłowy’, ‘poprawny’, gráphō ‘piszę’],
pismo ideograficzno-fonetyczne, którym zapisuje się język chiń. od XXX w. p.n.e.;
