wzbudzonym
Encyklopedia PWN
silnie oddziałujący układ cząstek kwantowych;
fotometria płomieniowa, spektrometria emisyjna ze wzbudzeniem w płomieniu,
metoda spektralnej analizy chem. służąca przede wszystkim do oznaczania zawartości litowców i cięższych berylowców;
badania wzbudzeń i jonizacji atomów w wyniku zderzeń z elektronami przeprowadzane, począwszy od 1913, przez fizyków niemieckich J. Francka i G. Hertza (1925 Nagroda Nobla);
geofizyka stosowana, geofizyka poszukiwawcza,
nauka wyodrębniona z geofizyki ogólnej, której przedmiotem zainteresowania są własności fiz. i budowa przypowierzchniowej części skorupy ziemskiej oraz zależności między właściwościami fiz. ośrodka skalnego a występowaniem w nim struktur geol. i złóż kopalin;
hiperony
fiz. cząstki elementarne należące do klasy barionów — zbudowane z 3 kwarków, znajdujących się w stanie podstawowym;
[gr.],
izomeryczne przejście, przemiana izomeryczna,
przejście jądra wzbudzonego ze stanu metatrwałego (izomeru jądrowego, o stosunkowo długim czasie życia) do stanu o niższej energii; izomer jądrowy.