wyładowcze
Encyklopedia PWN
źródło światła elektr., w którym światło jest wytwarzane przez wyładowanie elektryczne w gazie, parach metalu (rtęć, sód) lub mieszaninie kilku gazów lub par.
fot. ogólna nazwa lamp emitujących w krótkim czasie (nanosekund, milisekund) strumień światła lub innego promieniowania elektromagnetycznego, m.in. rentgenowskiego (np. Hivatronic, Fexitron), do oświetlenia lub opromienienia fotografowanego obiektu.
wysokoprężna lampa wyładowcza, w której przestrzeni wyładowczej znajduje się dodatek halogenów metali (talu, indu);
lampa
urządzenie techniczne, które — dzięki zamianie energii elektrycznej lub energii uzyskiwanej ze spalania paliwa na promieniowanie widzialne — ma zdolność oświetlania i sygnalizacji wizualnej.
[gr. lampás ‘pochodnia’],
pomost obok wylotu szybu (wraz z urządzeniami), na którym odbywa się odbieranie urobku wyciąganego szybem oraz zjazd (i wyjazd) ludzi;
źródło światła z grupy wyładowczych (lampa wyładowcza), którego działanie jest oparte na wykorzystaniu wyładowania tlącego, będącego wynikiem skrócenia odległości między elektrodami do obszaru przy katodzie;
