wystarczający
Encyklopedia PWN
zjawisko społeczne polegające na braku domu lub miejsca stałego pobytu gwarantującego jednostce lub rodzinie poczucie bezpieczeństwa, zapewniającego schronienie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i zaspokojenie podstawowych potrzeb na poziomie uznawanym w danym społeczeństwie za wystarczający.
definicja
log. we współcz. metodologii i logice termin, przez który rozumie się definicję realną bądź nominalną;
[łac. definitio ‘odgraniczenie’, ‘określenie’],
cecha działania etycznego, stanowiąca konieczny lub wystarczający warunek podlegania ocenom moralnym.
elektryfikacja
stan, a także proces rozpowszechniania energii elektr. jako jedynego lub gł. źródła zaspokajania potrzeb energ. jakiejś dziedziny gospodarki (np. rolnictwa, transportu kol. lub miejskiego, przemysłu) albo sfery bytowej człowieka.
[gr.-łac.],
prąd filozoficzno-etyczny zapoczątkowany przez Epikura (306 p.n.e. założył szkołę w Atenach, zwaną ogrodem Epikura),
