wieczny
Encyklopedia PWN
religiozn. w niektórych systemach rel. stan przejściowy lub miejsce czasowych cierpień, gdzie po śmierci przebywa człowiek bądź jego dusza aż do chwili, gdy zostanie oczyszczona i będzie mogła udać się do krainy wiecznego szczęścia (np. raju) lub zostanie ponownie włączona do kręgu wcieleń (reinkarnacja);
Descartes
francuski filozof, fizyk i matematyk; jeden z najbardziej rewolucyjnych umysłów XVII w., zwany ojcem filozofii nowożytnej.
[dekạrt]
René , forma zlatynizowana Renatus Cartesius, Kartezjusz, ur. 31 III 1596, La Haye (ob. La Haye-Descartes, Turenia), zm. 11 II 1650, Sztokholm,
najpotężniejsza roślina czczona w wielu kulturach i przedstawiana w sztuce wielu ludów jako symbol dobra, bezpieczeństwa, sprawiedliwości, ładu moralnego, odradzania, nadziei, a także ofiary, kary i śmierci (m.in. szubienica).
włoski semiotyk, estetyk, pisarz i publicysta.
eidos
w starożytnej Grecji początkowo widzialna, zewnętrzna postać osoby lub rzeczy, później ich wewnętrzna forma i struktura (właściwość), a następnie, w znaczeniu klasyfikującym — rodzaj;
[gr. eídō ‘widzę’, ‘spostrzegam’],
rumuński filozof, pisarz, jeden z najwybitniejszych religioznawców okresu powojennego.