wektorem
Encyklopedia PWN
mat. płaszczyzna zawierająca wektory styczny i normalny główny w danym punkcie krzywej przestrzennej (trójścian Freneta);
bezwymiarowa wielkość fiz. charakteryzująca zdolność ośrodka do polaryzacji (dielektryk, polaryzacja dielektryka) pod wpływem zewn. pola elektrycznego;
pole fizyczne pośredniczące w oddziaływaniu elektromagnetycznym (oddziaływania fundamentalne);
polhodia
krzywa, jaką w ruchu obrotowym ciała sztywnego wokół nieruchomego punktu O zakreśla koniec wektora prędkości kątowej ciała (o pocz. w punkcie O) w układzie odniesienia związanym z ciałem.
[gr.],
powłoki optyczne, cienkie warstwy optyczne,
fiz. cienkie warstwy różnych materiałów, którymi powleka się powierzchnie elementów opt. (np. płytek płasko-równoległych, soczewek czy pryzmatów) w celu modyfikacji opt., fiz. lub chem. właściwości tych powierzchni;
fizyk brytyjski;
