w logice
Encyklopedia PWN
socjologia
w pierwotnym i najszerszym znaczeniu nauka o społeczeństwie.
[łac.-gr.],
okres historii w kręgu kultury europejskiej obejmujący czasy między upadkiem cesarstwa rzymskiego a przemianami zachodzącymi w Europie w dobie odrodzenia;
Bacon 
, baron of Verulam, ur. 22 I 1561, Strand k. Londynu, zm. 9 IV 1626, Londyn,
angielski mąż stanu i filozof, prawnik.
[bẹıkən]
Francis , baron of Verulam, ur. 22 I 1561, Strand k. Londynu, zm. 9 IV 1626, Londyn,
pisarz argentyński; jeden z najwybitniejszych twórców współczesnej literatury latynoamerykańskiej.
filozofia
najbardziej ogólna, fundamentalna, racjonalna i krytyczna wiedza o wszystkim, co istnieje;
[gr., ‘umiłowanie mądrości’ < philéō ‘miłuję’, sophía ‘mądrość’],
geometria
dyscyplina nauki zajmująca się badaniem figur, tj. fragmentów rozmaitych przestrzeni.
[gr. gḗ ‘ziemia’, metréō ‘mierzę’],
austriacki matematyk i logik.
Heidegger , ur. 26 IX 1889, Messkirch (Badenia), zm. 26 V 1976, Fryburg Bryzgowijski,
filozof niemiecki.
[hạid
gər]
Martin gər] , ur. 26 IX 1889, Messkirch (Badenia), zm. 26 V 1976, Fryburg Bryzgowijski,
matematyk niemiecki.
brytyjski filozof, historyk i ekonomista, przedstawiciel brytyjskiego oświecenia.
Ibn Ruszd, Abū al-Walīd Muḥammad Ibn Aḥmad Ibn Rušd, w Europie zw. Awerroesem, ur. 1126, Kordoba, zm. 10 XII 1198, Marrakesz,
arabski prawnik, lekarz, filozof, główny przedstawiciel filozofii arabskiego Zachodu.
imperializm
działania zmierzające do rozszerzenia wpływów politycznych, militarnych, kulturowych i gospodarczych państw o statusie lub aspiracjach mocarstwowych na obszary do nich nienależące; także okres historyczny, odznaczający się światową dominacją kilku wielkich mocarstw, zapoczątkowany w ostatniej ćwierci XIX w.; w myśli marksistowskiej, najwyższe stadium rozwoju kapitalistycznej formacji społeczno-ekonomicznej.
[łac. imperialis < imperium ‘władza’],
filozof i estetyk.
poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista i tłumacz.
Konarski Stanisław (imię zakonne), właśc. Hieronim Konarski, ur. 30 IX 1700, Żarczyce (pow. chęciński), zm. 3 VIII 1773, Warszawa,
pedagog, reformator szkolnictwa, pisarz polityczny, poeta i dramaturg, pijar.
pozytywizm
filoz. w wąskim rozumieniu — system filozoficzny (filozofii pozytywnej) A. Comte’a wyłożony w Cours de philosophie positive (t. 1–6 1830–42), w szerszym — jeden z głównych nurtów w filozofii XIX i XX w., wywodzący się z refleksji filozoficznej nad poznaniem naukowym oraz nad strukturą metodologiczną i osiągnięciami teoretycznymi i praktycznych nauk szczegółowych (zwłaszcza ścisłych).
[fr. positivisme < łac. positivus ‘oparty’, ‘uzasadniony’],
pisarz francuski, autor cyklu powieściowego W poszukiwaniu straconego czasu.
