urzędnik
Encyklopedia PWN
funkcjonariusz państw. powołany do przeprowadzenia i dokumentowania aktów stanu cywilnego obywateli.
urzędy dworskie, państw.-centralne i lokalne, ziemskie, miejskie i wiejskie w Polsce i W. Księstwie Litew. do 1795.
otoczenie władcy i jego rodziny, dostojników świeckich i duchownych składające się z urzędników, domowników (łac. familiares), służby; ośrodek władzy i kultury będący nieformalną instytucją.
magistratus
w starożytnym Rzymie termin używany zarówno na określenie urzędnika, jak i urzędu;
[łac., ‘urząd państwowy’, ‘urzędnik’],
crimen
w prawie rzym. czyn naruszający interesy wspólnoty lub porządek publiczny, określony przez szczególne ustawy (leges), podlegający represji ze strony organów państwa w drodze procesu karnego i zagrożony karą publiczną, w przeciwieństwie do przestępstwa prawa prywatnego (delikt).
[łac., ‘przestępstwo’, ‘zbrodnia’],
ekon. wydatkowanie zasobów przez prywatne przedsiębiorstwa i grupy interesów dla uzyskania od rządu tzw. ochronnej regulacji, która ma zapewnić pomoc finansową państwa oraz uzyskanie renty monopolowej (zysku ekonomicznego; zysk) przez ochronę przed konkurencją zagraniczną i krajową.
