trajektorią
Encyklopedia PWN
loty statków kosmicznych poza górne warstwy atmosfery Ziemi.
Magellan
amerykański próbnik kosmiczny wyniesiony 4 V 1989 na pokładzie wahadłowca Atlantis na orbitę okołoziemską i następnie skierowany na trajektorię ku Wenus z zadaniem badania tej planety;
[məgẹlən] 
,
,
Mariner
zapoczątkowana 1962 seria amerykańskich próbników kosmicznych używanych do prowadzenia badań planet grupy ziemskiej.
[mạ̈rınər] ,
,
dział analizy mat., poświęcony abstrakcyjnym uogólnieniom znanych pojęć geometrii klas. i matematyki elementarnej: długości odcinka, pola wielokąta, objętości wielościanu, 0-wymiarowej miary liczącej, tzn. liczby elementów zbioru.
nawigacja
prowadzenie obiektu ruchomego (statku wodnego, powietrznego lub kosmicznego, pojazdu lądowego); także nauka o sposobach, metodach i środkach technicznych prowadzenia obiektów ruchomych według wyznaczonej trasy, wyboru trasy, wyznaczania pozycji obiektów ruchomych i nieruchomych (wspomaganie geodezji) oraz wyznaczania błędów pomiarów pozycji.
[łac. navigatio ‘żegluga’],
Ornsteina–Uhlenbecka proces
mat., fiz. stacjonarne rozwiązanie stochastycznego równania różniczkowego m dVt = −βVtdt + dWt (równanie Langevina) — Vt jest prędkością drobiny o masie m zawieszonej w ośrodku (cieczy lub gazie), β odpowiada współczynnikowi tarcia w ośrodku, natomiast dWt jest wpływem zderzeń z cząsteczkami ośrodka (czyli różniczką, w sensie Ito, ruchu Browna);
[p. ornstina ulenbeka],
