teoria naśladownictwa
Encyklopedia PWN
muz. w estetyce muzyki XVIII w. koncepcja sprowadzająca muzykę do naśladowania intonacji mowy, odgłosów natury i ludzkich emocji (afektów teoria).
Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,
jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.
psychol. modyfikacja zachowania się jednostki w wyniku jej dotychczasowych doświadczeń.
niemiecki kompozytor i organista, przedstawiciel późnego baroku, jeden z największych twórców w historii muzyki.
dział estetyki ogólnej poświęcony muzyce,
