temperament
Encyklopedia PWN
temperament
względnie stałe cechy osobowości, występujące u człowieka od wczesnego dzieciństwa i mające swoje odpowiedniki w świecie zwierząt;
[łac. temperamentum ‘umiarkowanie’, ‘właściwa miara’],
Hipokrates, Hippokrátēs, ur. ok. 460 p.n.e., wyspa Kos, zm. ok. 377 p.n.e., Larysa (ob. Larisa, Tesalia),
lekarz grecki, zwany ojcem medycyny; twórca zasad etyki lekarskiej i nauki o temperamentach.
psycholog;
fizjolog rosyjski, twórca fizjologii wyższych czynności nerwowych.
psychol. zjawisko występujące w świecie ludzi i zwierząt, polegające na tym, że jednostki należące do tej samej populacji różnią się między sobą pod względem porównywalnych charakterystyk fizycznych i psychicznych.
choleryk
jeden z 4 klas. typów temperamentu (obok sangwinika, melancholika i flegmatyka), wyodrębniony przez Hipokratesa;
[gr. cholḗ ‘żółć’],
