telekomutacyjna
Encyklopedia PWN
sygnalizacja
telekom. dziedzina telekomunikacji obejmująca jednokierunkowe przekazywanie sygnałów (opt., akustycznych) o umownym znaczeniu.
[łac. signalis ‘dający znak’],
inform. urządzenie stopnia abonenckiego systemu telekomutacyjnego (telekomutacja), do którego jest przyłączona określona liczba urządzeń końcowych (aparatów telefonicznych, telegraficznych, komputerów, terminali), służące do ich łączenia z centralą telekomunik. za pośrednictwem znacznie mniejszej liczby kanałów telekomunikacyjnych.
SS7, system sygnalizacji nr 7,
telekom. system scentralizowanej sygnalizacji telekomutacyjnej międzycentralowej (sygnalizacja), w którym jeden kanał sygnalizacyjny obsługuje do 1000 kanałów informacyjnych;
pomieszczenia oraz zainstalowane w nich urządzenia telekomutacyjne (łącznice) i pomocnicze (zasilające i in.), przeznaczone do zestawiania i rozłączania połączeń pomiędzy łączami doprowadzonymi do centrali;
zespół współpracujących ze sobą urządzeń telekomunik. realizujących określone wspólne zadanie;
