tabernakulum

Encyklopedia PWN

[łac. tabernaculum ‘szałas’],

w kościołach rzymskokatolickich mała, zamykana szafka lub wnęka w murze, przeznaczona do przechowywania konsekrowanej hostii i komunikantów;

[a. di dụczczio],

ur. 1418, Florencja, zm. po 1481, Perugia,

wł. rzeźbiarz i architekt;

Arfe, Arphe, de,

rodzina hiszp. złotników, pochodzących prawdopodobnie z Kolonii, która działała w ostatniej ćwierci XV i w XVI w.

[a. di kạmbio] Wymowa

ur. ok. 1245, zm. między 1302 a 1310,

wł. architekt i rzeźbiarz.

[dezidẹrio da settinjạno],

właśc. Desiderio di Bartolomeo di Francesco detto Ferro, ur. ok. 1430, Settignano, zm. 16 I 1464, Florencja,

rzeźbiarz wł. czynny we Florencji;

Donatello, właśc. Donato di Niccolò di Betto Bardi, ur. ok. 1386, Florencja, zm. 13 XII 1466, tamże,

rzeźbiarz włoski, działający we Florencji, Padwie i Sienie.

Słownik języka polskiego