szyjkowe
Encyklopedia PWN
chordofony
grupa instrumentów, w których źródłem dźwięku są napięte struny;
[gr. chordḗ ‘struna’, phōnḗ ‘dźwięk’],
przyrządy służące do wydobywania dźwięku, ściślej: do wykonywania muzyki.
muz. część instrumentu strunowego szyjkowego (skrzypiec, altówki, wiolonczeli), złożona z komory kołkowej i tzw. ślimaka (w XVII–XVIII w. w kształcie głowy ludzkiej lub zwierzęcej).
sztuka budowy instrumentów strunowych szyjkowych, gł. skrzypiec, altówek, wiolonczel i kontrabasów;
artysta rzemieślnik, budowniczy instrumentów strunowych szyjkowych (głównie skrzypce, także altówki, wiolonczele, kontrabasy, lutnie, mandoliny, gitary).
menzura
muz. stosunek metryczny wymiarów instrumentu muz., wpływający na barwę uzyskiwanego dźwięku, np. w chordofonach szyjkowych — długości struny do długości szyjki i podstrunnicy, w piszczałce — długości do jej przekroju
[łac.],
