szkieletowe
Encyklopedia PWN
archeol. kultura epoki brązu (ok. 1800–1300 p.n.e.), występująca na fr. wybrzeżu atlantyckim;
archeol. kultura epoki brązu (schyłek III tysiąclecia p.n.e.–IX w. p.n.e.) występująca na terenach środkowego Powołża;
archeol. kultura wczesnej epoki żelaza (VI–II w. p.n.e.), występująca w północno-wschodniej części wybrzeży Morza Bałtyckiego (Estonia, Finlandia, Szwecja);
archeol. krąg kulturowy obejmujący następujące kultury neolitu i wczesnej epoki brązu: tzw. ogólnoeuropejski horyzont ceramiki sznurowej, kulturę grobów jednostkowych, toporów bojowych, ceramiki sznurowej, kulturę złocką, kulturę rzucewską, środkowodnieprzańską, kulturę fatjanowską, Chłopice-Veselé, mierzanowicką, strzyżowską;
archeol. kultura charakterystyczna dla stepowej i leśno-stepowej części wschodniej Europy, od Mołdawii po dorzecze Donu,
Cucuteni–Trypolje krąg kulturowy
archeol. krąg kultur eneolitycznych, z malowaną ceramiką, rozwijających się ok. 3500–1700 p.n.e. pomiędzy Karpatami, Dnieprem i M. Czarnym;
[k. k. kukutẹń t.],
