sylaba
Encyklopedia PWN
ciąg głosek o jednym szczycie głośności;
w metryce antycznej, a więc teorii zbudowanej dla opisu struktury wierszowej poezji gr. i łac., której rytm opierał się na językowym zjawisku iloczasu, najmniejsza jednostka struktury rytmicznej wiersza, tzn. odcinek wersu o z góry założonej kolejności występowania sylab długich (symbol: –) i krótkich (symbol: 
);
);
jamb
lit. w metryce klas. stopa 3-morowa (mora) złożona z sylaby krótkiej i długiej: [gr. íambos < íapto ‘zabrzmieć’, ‘zacząć tańczyć’],
—; w nowoż. wersyfikacji akcentowej układ sylab, w którym po sylabie nie akcentowanej następuje sylaba akcentowana: — 
;
intonacja
językozn. przebieg zmian wysokości tonu w obrębie tzw. frazy intonacyjnej (zbieżnej ze zdaniem lub jego częścią);
[łac. intono ‘grzmię’, ‘rozbrzmiewam’],
