stosunki społeczne
Encyklopedia PWN
stosunki społeczne, relacje społeczne,
względnie trwałe oddziaływanie na siebie 2 lub więcej jednostek, które własne zachowanie uzależniają, świadomie lub nieświadomie, od aktualnego lub spodziewanego zachowania innych uczestników interakcji.
część stosunków społecznych dotycząca wzajemnych relacji między państwami oraz innymi organizacjami politycznymi, gospodarczymi i społecznymi.
podstawowe segmenty struktury społecznej, wielkie grupy i zbiorowości charakteryzujące się tym, że: przynależność do nich jest względnie trwała (przekazywana z rodziców na dzieci) i wynika z posiadania cech społecznych nie związanych z czynnikami biologicznymi i genetyką; cechuje je wewnętrzna zwartość, ale występują między nimi wyraźne dystanse społeczne i bariery; są usytuowane względem siebie w relacjach wyższości–niższości; struktura klasowa ma postać hierarchiczną: klasy uprzywilejowane mają wyższy standard materialny i poziom konsumpcji, uzyskują wyższe dochody, mają korzystniejszą pozycję rynkową.
kompleks interakcji i zjawisk między osobnikami jednego lub różnych gat., przejawiających się w antagonizmie, walkach, neutralizmie lub współdziałaniu u zwierząt, a także tworzeniu tzw. zbiorowości społ. (czasem zw. zespołami), wynikających zarówno z tzw. czynników dalszych (ang. ultimate factors), którymi zajmuje się socjobiologia, jak i bliższych (ang. proximate factors; zachowanie się zwierząt), np. strachu lub atrakcji i więzi społ., czyli stosunków, połączeń i zależności łączących je w zbiorowość.
skierowane do całego Kościoła urzędowe pisma papieskie podejmujące problematykę życia społecznego (społeczna nauka Kościoła).
termin stosowany w teorii i praktyce polityki społecznej;
