stereofonicznym

Encyklopedia PWN

[gr.],

elektroakustyczna technika zapisu i odtwarzania dźwięku, a także jego przekazu, pozwalająca na uzyskanie przy odsłuchiwaniu wrażenia przestrzenności brzmienia dźwięku i na odzwierciedlenie przestrzennej lokalizacji jego źródeł;

stereodekoder

[gr.-ang.],

dekoder stereofoniczny,

układ elektroniczny, obecnie zwykle w postaci scalonej, stosowany w odbiornikach stereofonicznych (radiowych i telewizyjnych) do wydzielania z całkowitego (złożonego) sygnału stereofonicznego (stereofonia) 2 sygnałów fonicznych, transmitowanych odpowiednio „lewym ” (L) i „prawym” (P) kanałem;

magnetowid

[gr.-łac.],

wideomagnetofon, pot. wideo,

urządzenie do zapisywania (rejestracji) na taśmie magnetycznej (magnetyczny zapis) i odczytywania z niej sygnału wizyjnego (obrazu przetworzonego na sygnał elektryczny) i towarzyszącego mu sygnału fonicznego (dźwięku przetworzonego na sygnał elektryczny);

odbiornik radiofoniczny, pot. radio,

telekom. rodzaj odbiornika radiokomunikacyjnego powszechnego użytku, przeznaczonego do odbioru i przetwarzania emitowanych przez stacje nadawcze fal radiowych wielkiej częst. przenoszących sygnały foniczne.

radiofonia

[łac.-gr.],

dział radiokomunikacji zajmujący się zorganizowanym rozpowszechnianiem audycji dźwiękowych, przeznaczonych dla słuchaczy mających odbiorniki radiofoniczne.

koder

[ang.],

enkoder,

urządzenie lub układ elektroniczny realizujący proces kodowania;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>