stereofonicznym

Encyklopedia PWN

stereofonia
[gr.],
elektroakustyczna technika zapisu i odtwarzania dźwięku, a także jego przekazu, pozwalająca na uzyskanie przy odsłuchiwaniu wrażenia przestrzenności brzmienia dźwięku i na odzwierciedlenie przestrzennej lokalizacji jego źródeł;
stereodekoder
[gr.-ang.],
dekoder stereofoniczny,
układ elektroniczny, obecnie zwykle w postaci scalonej, stosowany w odbiornikach stereofonicznych (radiowych i telewizyjnych) do wydzielania z całkowitego (złożonego) sygnału stereofonicznego (stereofonia) 2 sygnałów fonicznych, transmitowanych odpowiednio „lewym ” (L) i „prawym” (P) kanałem;
magnetowid
[gr.-łac.],
wideomagnetofon, pot. wideo,
urządzenie do zapisywania (rejestracji) na taśmie magnetycznej (magnetyczny zapis) i odczytywania z niej sygnału wizyjnego (obrazu przetworzonego na sygnał elektryczny) i towarzyszącego mu sygnału fonicznego (dźwięku przetworzonego na sygnał elektryczny);
telekom. rodzaj odbiornika radiokomunikacyjnego powszechnego użytku, przeznaczonego do odbioru i przetwarzania emitowanych przez stacje nadawcze fal radiowych wielkiej częst. przenoszących sygnały foniczne.
radiofonia
[łac.-gr.],
dział radiokomunikacji zajmujący się zorganizowanym rozpowszechnianiem audycji dźwiękowych, przeznaczonych dla słuchaczy mających odbiorniki radiofoniczne.
koder
[ang.],
enkoder,
urządzenie lub układ elektroniczny realizujący proces kodowania;
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia