statki kosmiczne załogowe
Encyklopedia PWN
środek transportowy przeznaczony do realizacji lotów kosmicznych, odpowiednio przystosowany do długotrwałego przebywania i poruszania się w przestrzeni kosmicznej.
loty statków kosmicznych poza górne warstwy atmosfery Ziemi.
stacja kosmiczna, stacja orbitalna,
duży załogowy statek kosmiczny (lub ich zespół), umieszczony na orbicie wokółziemskiej, pełniący funkcję laboratorium kosmicznego przeznaczonego do długotrwałego prowadzenia badań naukowych: fizycznych, chemicznych, biologiczno-medycznych, obserwacji astronomicznych, meteorologicznych, geofizycznych i in., wykonywania prac naukowo-technicznych, obejmujących m.in. uzyskiwanie czystych materiałów w warunkach kosmicznych, jak również do treningów i adaptacji astronautów do warunków długotrwałego lotu kosmicznego (np. ku innym ciałom Układu Słonecznego);
w międzynar. prawie kosm. urządzenie (także oddzielona od niego część, np. rakieta nośna) przeznaczone do umieszczenia w przestrzeni kosm. bądź urządzenie tam się znajdujące (załogowy statek kosm., sztuczny satelita, próbnik kosm.), lub też zainstalowane na powierzchni ciała niebieskiego (np. pojazdy księżycowe, Łunochod);
Europejska Agencja Kosmiczna, ang. European Space Agency 
(ESA ),
zachodnioeuropejska organizacja międzynarodowa, z siedzibą w Paryżu.
(ESA ),
zespół wielu dyscyplin naukowych i technicznych zajmujących się przygotowaniem i realizacją lotów poza atmosferę Ziemi (loty kosmiczne), których głównym celem jest poznanie przestrzeni kosmicznej i znajdujących się w niej obiektów, przeprowadzenie specjalistycznych badań i eksperymentów naukowo-technicznych oraz zastosowanie techniki kosmicznej do celów użytkowych.
