sprawcze

Encyklopedia PWN

filoz. w filozofii arystotelesowskiej przyczyna tego, że dany, konkretny byt się urzeczywistnia, przyczyna.

jeden z najbardziej wpływowych nurtów w późnej starożytności, będący specyficzną formą platonizmu, zainicjowaną przez Plotyna, a trwającą w swojej zasadniczej formie aż do końca VI w.; termin ten służy do określenia wielu niezwykle złożonych zjawisk;

przyczyna,

filoz. sprawczy i pierwszy człon związku przyczynowo-skutkowego (przyczynowość), zasada (principium) powodująca określony skutek, zależny od niej w bytowaniu;

warunkowanie,

biol., psychol. forma uczenia się organizmów, polegająca na wytwarzaniu się nowych połączeń bodźców i reakcji w wyniku powtarzających się doświadczeń.

Skinner Burrhus Frederic Wymowa

, ur. 20 III 1904, Susquehanna (stan Nowy Jork), zm. 18 VIII 1990, Cambridge (stan Massachusetts),

amer. psycholog i filozof, wybitny przedstawiciel behawioryzmu.

behawioryzm

[ang. behaviour ‘zachowanie się’],

kierunek w psychologii, który powstał na początku XX w. i stanowił aż do połowy lat 70. jeden z podstawowych paradygmatów tzw. psychologii akademickiej; zwanej też teorią zachowania, teorią bodźca–reakcji lub teorią s–r (ang. stimulus–reaction).

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>