spontaniczne
Encyklopedia PWN
fiz. występowanie w niektórych kryształach dielektr. (dielektryki) polaryzacji dielektr. samorzutnej (spontanicznej) w nieobecności zewn. pola elektr. lub innych zewn. czynników;
ruch happeningowy;
fiz. kryterium obowiązujące w układach utrzymywanych przez zewn. bodźce termodynamiczne w stanach dalekich od równowagi;
socjol. sposób zorganizowania przestrzeni przez społeczeństwo lub grupę społ.;
biol. cybernetyczna teoria wyjaśniająca, dlaczego bodźce ze świata otaczającego (bodźce egzaferentne) wywołują reakcje typu odruchu bezwarunkowego, jeśli docierają do osobnika (zwierzęcia lub człowieka) biernego, natomiast te same bodźce (zw. reaferentnymi) nie wywołują takich reakcji, jeśli docierają do osobnika w aktywnym ruchu. Zasada sformułowana 1950 przez E. von Holsta i H. Motteelstaedta;
reakcja
psychol. odpowiedź na bodziec; może być odruchowa (spontaniczna adaptacja organizmu, który odtwarza naruszoną równowagę) lub podlegająca woli (r. złożona, np. emocjonalna i wyuczona, stanowiąca konwencjonalną odpowiedź).
[łac.],
