spontaniczne
Encyklopedia PWN
metoda dydaktyczna oprac. na pocz. XX w. przez O. Decroly’ego, jedna z gł. odmian całościowego nauczania
wieloznaczny termin odnoszący się do: 1) struktury organizacyjnej społeczeństwa, porządkującej za pomocą aparatu administracyjnego działania jednostek i grup na podstawie norm przez siebie ustalanych; 2) organizacji grupy społecznej zajmującej pewne terytorium z władzą suwerenną na czele, związku politycznego, w którym władza prawomocna korzysta ze „środków panowania nad ludźmi” (M. Weber), lub „korporacji terytorialnej wyposażonej w bezpośrednią, samorodną władzę zwierzchniczą” oraz osobowość prawną (G. Jellinek). W obu ujęciach, podobnie jak w tym, w którym eksponuje się „gwarancyjny” charakter państwa, jako 3) struktury powołanej do ochrony uprawnień jednostek, odróżnia się państwo od społeczeństwa; inne znaczenie mają określenia państwa jako 4) „aktualizacji idei etycznej” (G.W.F. Hegel) lub 5) porządku prawnego, będącego strukturą normatywną, której organami są zarówno instytucje władcze, jak i obywatele (H. Kelsen).
reformatorski ruch pedag., którego celem była odnowa szkoły oraz unowocześnienie zasad nauczania i wychowania;
szwajcarski pedagog i pisarz;
medioznawca, socjolog kultury;
powstanie w krysztale spontanicznego momentu magnet. (namagnesowanie) wywołanego naprężeniem;
