sonatę da camera
Encyklopedia PWN
w okresie baroku utwór cykliczny o budowie suity, przeznaczony do wykonywania we wnętrzach świeckich.
muz. cykliczna forma muzyki instrumentalnej, składająca się najczęściej z 4 odrębnych, stanowiących zamkniętą całość części, zestawionych w odpowiedniej kolejności na zasadzie kontrastu agogicznego (kontrastu tempa), kontrastu wyrazowego i wspólnoty lub pokrewieństwa tonacji; także utwór muz. mający taką formę.
kameralna muzyka, muzyka komnatowa, musica da camera,
w dawnym rozumieniu wszelka muzyka koncertowa (wokalna i instrumentalna), w przeciwstawieniu do muzyki kościelnej i operowej;
włoski kompozytor i skrzypek, ksiądz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli muzyki późnego baroku.
grupa włoskich kompozytorów muzyki instrumentalnej, działających 1650–1750, związanych z kapelą przy kościele San Petronio w Bolonii;
