składnia
Encyklopedia PWN
gramatyka
termin używany w 2 znaczeniach; może oznaczać albo sam mechanizm językowy (tj. zbiór środków formalnych), który pozwala mówiącym posługiwać się językiem, albo naukę o tym mechanizmie;
[gr. téchnē grammatikḗ < grámma ‘litera’, grammatikós ‘dotyczący liter’, ‘literowy’, téchnē ‘sztuka’],
indoirańskie języki, języki aryjskie,
grupa języków z rodziny języków indoeuropejskich, obejmująca języki indoaryjskie i irańskie (niekiedy wyodrębnia się jako trzeci człon tej grupy języki dardyjskie);
historyczne i współczesne języki subkontynentu indyjskiego (obszar współczesnych: Indii, Pakistanu, Bangladeszu, Nepalu, Sri Lanki, Malediwów i północno-wschodniego Afganistanu).
duński językoznawca, anglista;
log. zbiór formatorów (słownik) oraz wyprowadzone z niego za pomocą reguł kwalifikacji i konstrukcji zbiory wyrażeń nazwowych i zdaniowych (każdy z tych zbiorów musi być zbiorem obliczalnym).
