sezonowe
Encyklopedia PWN
archeol. kultura epoki brązu (2000–700 p.n.e.), charakterystyczna dla obszarów Niz. Niemieckiej, Jutlandii i południowej Skandynawii;
zool. genetycznie uwarunkowane, popędowe sposoby zachowania się osobników danego gat. w określonych sytuacjach życiowych;
Ochotnicze Hufce Pracy (OHP),
organizacja wychowawczo-zawodowa utworzona 1958;
ukształtowanie powierzchni terenu powstające w strefie zimnego, kontynent. klimatu, na obszarach występowania zmarzliny wieloletniej, gł. pod wpływem procesów wywołanych sezonowym zamarzaniem i odmarzaniem gruntu nasyconego wodą w czynnej strefie zmarzliny
biol. skłonność do kontaktu płciowego osobników przeciwnej płci, występująca po osiągnięciu dojrzałości płciowej;
Północna Droga Morska, Siẹwiernyj morskọj put´,
sezonowy szlak żeglugowy w ros. Arktyce, wzdłuż brzegów Eurazji, z M. Barentsa i M. Białego przez morza: Karskie, Łaptiewów, Wschodniosyberyjskie oraz Czukockie na M. Beringa (O. Spokojny);
