senatu
Encyklopedia PWN
w Polsce 1922–39 przewodniczący senatu, wybierany spośród senatorów;
w nowoż. uniwersytetach i innych szkołach wyższych kolegialne ciało złożone z profesorów zwyczajnych — kierowników katedr, współdziałające z rektorem w sprawach dotyczących kierowania uczelnią, zwłaszcza dotyczących jej organizacji i rozwoju (np. powoływania nowych profesorów nadzwyczajnych i zwyczajnych, kreowania nowych katedr, instytutów i kierunków studiów) oraz dydaktyki i nauki.
organ nacz. władzy wykonawczej (także z kompetencjami ustawodawczymi) 1815–46;
Deutsche Vereinigung im Sejm, und Senat für Posen, Netzegau und Pommerellen
organizacja mniejszości niem. w II RP, → Zjednoczenie Niemieckie w Sejmie i Senacie dla Poznania, okręgu nadnoteckiego i Pomorza.
[dọiczə fərạinıguŋ ım s
im unt zenạ:t für po:zn ṇcəgau unt poməṛln],
im unt zenạ:t für po:zn ṇcəgau unt poməṛln], 
