ruchami skrawania
Encyklopedia PWN
podstawowa technika wytwarzania części maszyn, urządzeń, przedmiotów użytkowych itp., polegająca na nadawaniu przedmiotowi obrabianemu żądanego kształtu, wymiarów i właściwości warstwy wierzchniej przez usunięcie naddatku obróbkowego za pomocą narzędzia skrawającego (skrawające narzędzia), które naciskając na warstwę skrawaną, powoduje jej ścinanie i przekształcenie w wiór;
technologiczna maszyna robocza do obróbki przedmiotów w celu nadania im wymaganego kształtu, wymiarów i gładkości powierzchni;
sposób obróbki skrawaniem: metali (powierzchni płaskich lub kształtowych) nożami strugarskimi na strugarce oraz obróbki powierzchni drewna.
jeden z najbardziej rozpowszechnionych sposobów obróbki skrawaniem, prowadzone nożem tokarskim (skrawające narzędzie) na obrabiarce zw. tokarką.
drgania elementów sprężystych maszyn, zespołów maszyn. i maszyn jako całości;
sposób obróbki skrawaniem powierzchni płaskich, cylindrycznych i złożonych prostoliniowych, charakteryzujący się prostoliniowym ruchem narzędzia (przeciągacza) i brakiem ruchu posuwowego;
