roztworem doskonałym
Encyklopedia PWN
roztwór spełniający prawo addytywności pewnych wielkości fizykochemicznych, jak entalpia, objętość;
jednorodna mieszanina substancji, tj. mieszanina stanowiąca jedną fazę;
roztwór, którego właściwości nie wynikają z addytywności właściwości jego składników;
ciśnienie na granicy rozpuszczalnik–roztwór lub na granicy 2 roztworów o różnych stężeniach, oddzielonych przegrodą półprzepuszczalną;
prawo głoszące, że cząstkowe prężności par poszczególnych składników roztworu doskonałego są w określonej temperaturze proporcjonalne do ich stężeń: pA = pA0 · xA, gdzie pA — cząstkowa prężność pary nasyconej w danej temperaturze składnika A nad roztworem, pA0 — prężność pary nasyconej w tej temperaturze czystego składnika A, xA — stężenie składnika A wyrażone w ułamku molowym;
aktywność
w termodynamice chem. wielkość wprowadzona w celu przedstawiania praw określających stan układów rzeczywistych w tej samej postaci mat., co prawa stanu układu doskonałego;
[łac. activus ‘czynny’],
