rozpuszczalnością
Encyklopedia PWN
diastereoizomery
stereoizomery, które nie mają się do siebie jak przedmiot do swego odbicia w płaskim zwierciadle;
[gr.],
frakcja
chem. wyodrębniona część mieszaniny odznaczająca się określonymi właściwościami fiz. — np. temperaturę wrzenia lub temperaturą topnienia, gęstością lub rozpuszczalnością w danym rozpuszczalniku (albo grupie rozpuszczalników) — lub, w przypadku rozdrobnionych ciał stałych (np. kruszywa), zakresem rozmiarów ziarn;
[łac. fractio ‘łamanie’],
liczna grupa związków organicznych o różnorodnym składzie i budowie, których cząsteczki zawsze zawierają długołańcuchowe kwasy tłuszczowe, co nadaje im wspólną właściwość — złą rozpuszczalność w wodzie, dobrą w rozpuszczalnikach organicznych;
micela
zorientowany zespół cząsteczek związku powierzchniowo czynnego (surfaktantu) lub jonów w roztworze.
[łac. mica ‘okruszyna’],
powierzchniowo czynne substancje, surfaktanty,
grupa związków chemicznych, których cząsteczki są zbudowane z 2 elementów o przeciwnym powinowactwie do wody — z części hydrofobowej (o małym powinowactwie do wody) oraz części hydrofilowej (o dużym powinowactwie do wody);
jednorodna mieszanina substancji, tj. mieszanina stanowiąca jedną fazę;
