rezystywnością
Encyklopedia PWN
jedna z technik stosowanych w mikroelektronice, gł. przy produkcji układów scalonych warstwowych (hybrydowych).
tworzywa ceramiczne, których gł. składnikiem jest najczęściej spiek BaO · TiO2 (BaTiO3);
ferryty
materiały magnet. — złożone tlenki metali zawierające tlenek żelaza Fe2O3;
[łac. ferrum ‘żelazo’],
opór elektryczny, oporność elektryczna,
wielkość charakteryzująca przewodnik (gałąź obwodu elektrycznego).
ceramiczne materiały z węglika krzemu, ceramiczne materiały karborundowe,
tworzywa ceramiczne, których gł. składnikiem jest węglik krzemu SiC (karborund);