rezystywnością

Encyklopedia PWN

rezystywność
[łac.],
fiz. właściwy → opór elektryczny.
jedna z technik stosowanych w mikroelektronice, gł. przy produkcji układów scalonych warstwowych (hybrydowych).
tworzywa ceramiczne, których gł. składnikiem jest najczęściej spiek BaO · TiO2 (BaTiO3);
ferryty
[łac. ferrum ‘żelazo’],
materiały magnet. — złożone tlenki metali zawierające tlenek żelaza Fe2O3;
opór elektryczny, oporność elektryczna,
wielkość charakteryzująca przewodnik (gałąź obwodu elektrycznego).
ceramiczne materiały z węglika krzemu, ceramiczne materiały karborundowe,
tworzywa ceramiczne, których gł. składnikiem jest węglik krzemu SiC (karborund);
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia