regiel górny
Encyklopedia PWN
ekol. nazwa ludowa lasów górskich, a także piętra leśnego w Tatrach, przyjęta w fitogeografii;
Karpaty, rum. Carpaţii, niem. Karpaten, węg. Kárpátok,
jeden z największych łańcuchów górskich w Europie, położony w jej środkowej części, w Austrii, Czechach, Słowacji, Węgrzech, Polsce, Ukrainie i Rumunii;
Karkonosze, czes. Krkonoše, niem. Riesengebirge,
najwyższy masyw górski Sudetów, w Polsce i Czechach, między Przełęczą Szklarską na zachodzie a Przełęczą Kowarską na wschodzie;
najwyższa grupa górska w Karpatach (Centralne Karpaty Zachodnie), w środkowej i wschodniej części Łańcucha Tatrzańskiego, na pograniczu Polski i Słowacji;
góry fałdowe w północnej, zewnętrznej części Karpat, na terenie Czech, Polski, Słowacji i Ukrainy. Ciągną się szerokim łukiem o długości ok. 600 km i szerokości ok. 50 km, od Bramy Morawskiej i górnej Beczwy na zachodzie po obszar źródliskowy Białego i Czarnego Czeremoszu oraz Suczawy na wschodzie.
klimat
charakterystyczny dla danego obszaru zespół zjawisk i procesów atmosferycznych (warunków pogodowych) powtarzających się w czasie, kształtujący się pod wpływem właściwości fizycznych i geograficznych tego obszaru, określony na podstawie wyników wieloletnich obserwacji i pomiarów meteorologicznych.
[gr. klíma ‘nachylenie’, ‘szerokość geograficzna’],
