rdzeń

Encyklopedia PWN

Panini, sanskr. Pāṇini, żył w V lub IV w. p.n.e.,

najsławniejszy z gramatyków staroindyjskich, twórca podstaw klasycznej gramatyki sanskryckiej.

[gr.],

wegetatywny układ nerwowy, idiotropowy układ nerwowy, wisceralny układ nerwowy, trzewny układ nerwowy,

część układu nerwowego, unerwiająca mięśnie gładkie, mięsień sercowy i komórki gruczołowe zlokalizowane w różnych narządach i niepodlegające woli;

materiały służące do wyrobu mas formierskich oraz na pokrycia ochronne form i rdzeni (zapobiegają przywieraniu ziarenek piasku do odlewu);

mózg, mózgowie, encephalon,

u kręgowców największe skupisko komórek nerwowych (neuron) stanowiące zespół najwyższych ośrodków czuciowych, kojarzeniowych i ruchowych, tworzące z rdzeniem kręgowym ośrodkowy układ nerwowy; m. jest położony w mózgoczaszce.

parzyste nerwy odchodzące metamerycznie od rdzenia kręgowego;

[łac. affingo ‘dodaję’, ‘dolepiam’],

morfem słowotwórczy,

Materiały dodatkowe