rabinicznego
Encyklopedia PWN
część literatury rel. związanej z instytucjonalnym życiem rel., zawierająca zapis doktryny lub opis rytuałów (np. mszał); w węższym znaczeniu (pisma święte) — literatura uznana przez daną tradycję rel. za obdarzony duchową mocą autorytet ze względu na jej treść i pochodzenie: objawienie przez Boga, bogów, mityczną lub świętą postać założyciela, proroka.
Mojżesz, żył w 1. poł. XIII w. p.n.e.,
główny twórca i prawodawca judaizmu, prorok uznawany w 3 tradycjach religijnych: judaizmie, chrześcijaństwie i islamie.
wg judaizmu synowie Noego — goje, którzy powinni przestrzegać pewnych praw, zgodnie z rabiniczną interpretacją nakazu danego Adamowi i przymierza z Noem;
teolog żydowski;
Tora
[hebr., ‘nauka’, ‘pouczenie’, ‘prawo’]:
