rabbi
Encyklopedia PWN
rabin, rabi, rabbi
w judaizmie osoba, która zdobyła w jesziwie wykształcenie w dziedzinie znajomości Tory i Talmudu i ma kwalifikacje (potwierdzone obrzędem wyświęcenia — smicha) do rel. i duchowego przewodzenia lokalnej społeczności żydowskiej lub kongregacji,
[hebr. rabbî < aram. rabbunî ‘mój pan’, ‘mój nauczyciel’ od rab ‘wielki’, ‘pan’, ‘przełożony’],
aktor, reżyser;
m. w północnych Włoszech, w regionie Emilia-Romania, nad rz. Rabbi, na południowy wschód od Bolonii; ośrodek adm. prow. Forlì.
Heine 
, właśc. Harry Chaim Heine, od 1825 Johann H. Heine, ur. 13 XII 1797, Düsseldorf, zm. 17 II 1856, Paryż,
niemiecki poeta, pisarz, publicysta; jeden z najwybitniejszych liryków niemieckich.
[hạinə]
Heinrich , właśc. Harry Chaim Heine, od 1825 Johann H. Heine, ur. 13 XII 1797, Düsseldorf, zm. 17 II 1856, Paryż,
Jezus Chrystus
założyciel i centralna postać chrześcijaństwa, które uważa go zarazem za człowieka i wcielonego Syna Bożego.
[gr. Iēsoús < hebr. Yě(hô)šû‘a ‘Jahwe zbawieniem’, skrócone do Yěšû‘],
Jezus z Nazaretu, ur. między 8 a 7 r. p.n.e., zm. 7 IV 30(?) r. n.e.,
