publicznych
Encyklopedia PWN
zespół pomieszczeń (studia, pomieszczenia redakcyjne) i urządzeń techn., służących do opracowywania audycji radiowych i ich przekazywania (radiofonia) do nadajników radiofonicznych (nadajnik radiokomunikacyjny), radiowęzłów lub innych rozgłośni w celu wyemitowania do radiosłuchaczy.
radio publiczne (PR S.A.) ma 17 rozgłośni regionalnych: Radio Białystok z siedzibą w Białymstoku, PR Pomorza i Kujaw (Bydgoszcz), Radio Gdańsk, Radio Katowice, Radio Kielce, Radio Koszalin, Radio Kraków, Radio Lublin, Radio Łódź, Radio Olsztyn, PRO FM (Opole), Radio Merkury (Poznań), Radio Rzeszów, Radio Szczecin, Radio Wrocław, Radio dla Ciebie (Warszawa) i Radio Zachód (Zielona Góra). Wszystkie stacje dysponują nadajnikami UKF o zasięgu lokalnym. W 1990 rozgłośnie regionalne PR nadawały około 4 godzin programu dziennie na antenach radia centralnego. W ciągu następnych 2 lat przeniosły się na własne częstotliwości, rozbudowując program do 24 godzin na dobę. Pozostając antenami radia publicznego, zasilanymi wpływami z abonamentu, upodobniły się pod względem brzmienia do lokalnych stacji prywatnych. Ich program (w sumie) zajmuje drugie miejsce pod względem słuchalności w Polsce (1999).
rozrywkowa muzyka, muzyka popularna, muzyka lekka,
w dzisiejszym rozumieniu — muzyka obejmująca gatunki, które charakteryzują się łatwością w odbiorze (mają tym samym możność szybkiego rozpowszechniania się) i stanowią formę rozrywki dla szerokich kręgów społecznych, a pod względem komercyjnym — dobrze sprzedający się towar dzięki swemu masowemu odbiorowi.
zasada, według której prawa polityczne oraz dostęp do funkcji, stopni i godności publicznych jest równy dla wszystkich obywateli.
kamerdyner Stanisława Augusta Poniatowskiego;
rząd koalicyjny wszystkich gł. ugrupowań polit. z W. Witosem jako premierem;
