publicznych
Encyklopedia PWN
prawo międzynarodowe publiczne, łac. ius gentium, prawo narodów,
zespół norm regulujących przede wszystkim stosunki zewn. państw, jak również stosunki międzynar. z udziałem innych niż państwa podmiotów tego prawa (międzynar. organizacje międzyrządowe, Stolica Apostolska, niesuwerenne podmioty terytorialne, narody walczące o niepodległość).
ekon. procesy związane z pozyskiwaniem publicznych środków pieniężnych i ich rozdysponowaniem (tzn. wydatkowaniem, tworzeniem rezerw oraz lokowaniem w określony sposób), a także ramy instytucjonalne (również normy prawne), w których te procesy przebiegają.
ogólnie — zadanie lub wysiłek podejmowany przez społeczeństwo w celu ochrony, promocji i odzyskania zdrowia ludności;
wydawnictwo internetowe pol. administracji publicznej, prowadzone na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej;
instytucja utworzona VII 1944 w Polsce gł. w celu obrony organów władzy państw. podległych PPR, pacyfikowania oporu społ. oraz ochrony porządku publicznego;